Estoy cero inspirada, pero quiero contar algo.
Lau se ha ido hoy. Ha vuelto a Valencia a pasar dos semanas entre familia, amigos, directores y algún que otro payaso. Se ha ido y me ha dejado la habitación para mí sola. La verdad es que muchas veces echo de menos tener un espacio exclusivamente mio, donde meterme y aislarme en caso de emergencia, pero muchas otras pienso que estoy increiblemente bien con ella y que no es nada difícil. Podría haber ido mal, claro, pero no ha sido el caso.
Lluís sigue aquí, como siempre, a menos de un metro de mí (bueno, vale, ponle dos), pero sólo hasta el sábado por la mañana, día en que se irá de excursión a los Alpes ejerciendo de Capo Erasmus. Ahí es ná.
Yo me quedo. "Sola"; entre comillas porque realmente viene a pasar estos días conmigo mi huésped preferida. Me doy cuenta de que no podré estar nunca sola. No creo que pudiera vivir durante mucho tiempo conmigo misma y basta. Y me da un poco de miedo, pero de miedos no me apetece hablar; ya nos veremos las caras dentro de un tiempecito.
Via dell'Unione se dispersa, pero se reagrupará para el fin de fiesta.
10 comentarios:
ogni tanto c'è bisogno di stare un pò soli...ma ogni tanto e non per troppo tempo!;)
Perciò sfrutta questi momenti e vedrai che senza neanche accorgertene via dell'unione sarà di nuovo piena!
Ale(quello che domani parlerà di Donnie Darko ad una Bionda...)
Ni siempre acompañado ni siempre solo... O ni nunca acompañado ni nunca solo... que no estoy seguro de si es lo mismo. Creo que tienes la suerte de poder elegir que momento quieres... sola o acompañada y no es consuelo pero no todo el mundo que quisiera puede hacerlo...
Esas palabras que comentamos un día que existen en unos idiomas que definen mejor ciertas cosas que otros idiomas... en japonés esto es un claro ejemplo de 色々な(iroiroina) momentos para vivir...
bueno bueno, la soledad vale la pena cuando tú misma la sabes medir y la controlas. si se te va de las manos eres 'mujer' muerta.
La verdad es que esa es una de las sensaciones que me dan más miedo para el año que viene. Aunque me da la cosa que me van a acoger muy bien y la adaptación va a ser agradable.
Luego también habrá dispersión, es inevitable...
Siento que ya llega la hora
Que dentro de un momeinto
Te alejaras aaaaaaaal fin
Quiero que tus ojos me miren
y al recordar comprendas
El amor que te diiiiii
Sólo me queda la esperansa
que como el viento el huuuumo
te alejes ya deaaaaaaaaquí
Juro querete y no comprendooooo
porque no ha sido asiiiiiii
iiiii iiiiiii iiiiii iiiiiii!!
Todo da igual ya nada importa
Todo tiene su fiiiiiiii
iiiiii iiiiii iiiii iiiiiiiiiin!!!
Por cierto, Lau, fatal fatal que te vengas a Valencia y no avises ¬¬
Ah, que será lo del cinema jove. Quedaremos, no? :*
Buuff, no me gustaría estar en vustro pellejo ahora mismo, eh?? A mí me ha pasado a veces que pienso: de qué me ha valido estar tan bien aquí si ahora lo voy a pasar fatal cuando lo tenga que dejar?? Realmente vale la pena??(véase noviazgo gallego, vida de Tania, junio 2002-mayo 2005, jeje).
Pero siempre vale la pena. ¿A que sí?
Ánimos y a quemar Bologna!!!
UN besito
He vuelto!!!!!!!!!!!!
Realment vaig arribar el dimarts, però s'ho cregau o no, no he tingut pràcticament temps per poder deixar un comentari... Si és q no parem!!! :D
Falta la reagrupació per al dia 28, però de moment Unione7 ja ha tornat a tindre el moviment que l'havia abandonat feia uns dies...
PD.- Com ho farem quan, en poc més de 2 setmanes, abandone aquest apartament per a sempre??? :'(
I like it! Good job. Go on.
»
Very pretty design! Keep up the good work. Thanks.
»
Publicar un comentario