Nor-fucking-mality?

Después de un cambio de ubicación siempre llega una época de adaptamiento. En ese punto me encuentro yo. Desde que volví y declaré iniciadas mis vacaciones mi vida se convirtió en algo parecido a lo que le sucede a un WC si estiras de su cadena. Tiempo en forma de espiral que me ha ido llevando de una parte a otra (y nunca mejor dicho) y que después de tragar con mucho ha vuelto a su nivel de agua inicial y a su calma habitual.

Y como la mujer también es un animal de costumbres y de las costumbres nos cansamos tarde o temprano me apetece más que nunca que todo se calme, no tener mil cosas que hacer al día, aburrirme y pensar en qué hacer para matar el tiempo. De todas formas, conociéndome, tampoco duraría mucho así.

Contradicciones, que no paradojas, como me explicaba una buena amiga.

10 comentarios:

Anónimo dijo...

Pues mira que te entiendo perfectamente... creo que ese aburrimiento voluntario siempre es necesario... pero en pequeñas dosis que ya sabes que si te pasas te lo pierdes...
Ale, recuerda que espero lo del día, hora y lugar...

Vakulinchuk dijo...

Tú y yo tenemos un aburrimiento juntos pendiente, no? ;)

Anónimo dijo...

Yo tambien he tenido esa sensacion y efectivamente, te cansas pronto de aburrirte. Necesitaba un pekeño reposo, despues del erasmus y despues de unos primeros dias de vacaciones de no parar. Pero me ha durado poco, ya echo de menos ese ritmo frenetico e incluso me arrepiento de no haber buscado curro para este verano (sim, yo, trabajar). Habra que acostumbrarse.

Anónimo dijo...

Sólo un día más en Tokyo... no sé si podré soportarlo... creo que voy a buscar unas cadenas para encadenarme en algún rincón... no puedo... ufffff...
Pero a pesar de todo espero que me digas día y esas cosas...

Anónimo dijo...

delle volte leggo quello che scrivi e mi sembra di leggere in anteprima quelo che proverò io alla fine del mio erasmus...ma prima voglio viverlo tutto però!;)
a presto
un bacione

Ale(quello che da stasera ha una casa a Barcellona grazie a te!)

Anónimo dijo...

Yo no aguanto estar sin hacer nada, aunque cuando tienes tanto trajín el cuerpo te engaña haciéndote pensar que lo necesitas. Dame un día libre y te odiaré eternamente, jeje. Supongo que nos pasa a todos.

Suerte en Barcelona! A ver si vuelves con un techo...

Lluicar dijo...

Pfff... Ja em coneixes. Jo tampoc he parat ni un moment per casa. I crec que ja va siguent hora també de pillar-me un descanset i saber el que és no fer absolutament res en estiu, avorrir-me i pensar, tot desficiós, en algo per a fer.

Si encara estiguérem junts sé que trobaríem de seguida qualsevol manera de passar el temps. Et trobe a faltar. MOLT.
Un bes!

Anónimo dijo...

Saludos desde Seul... aqu'i me cuidan muy bien... a ver si al final va a ser verdad eso de que me voy a quedar por el camino... En fin, hasta pronto... qui'en sabe cu'ando...

Anónimo dijo...

costumbreamos??????!! ;)

Sus dijo...

Jajajaja! El viaje ya tuvo lugar... y menudo lugar. Voy a subir alguna foto ;)

De los comentarios en este post ya he saldado varias cuentas. Me queda un desayuno.

Ah! De BCN volví y con techo. Un techo que estará contento de veros pasar por abajo.

Laura... tenemos una propuesta que hacerte ;)